Gedeelte uit: Maatstaf. Jaargang 17(1969-1970)


Het betreft de christelijke
dichter Ido Keekstra, die ook op tamelijk jonge
leeftijd debuteerde, sterk beïnvloed door Rilke, die
in de vooroorlogse jaren trouwens een grote
invloed op de Nederlandse literatuur uitoefende,
dus ook op de Groningse dichters, met name o.m.
op (behalve Keekstra) Kuipers en Eekhout. Ido
Keekstra bleef, na zijn aanvankelijk eventjes
produktieve inzet, een dichter van weinig
woorden. Hij verhuisde later naar Delft, waar hij
als chef van de afdeling Documentatie bij de
Koninklijke Ned.
Gist- en Spiritusfabriek werkte. Op 27 november
1965 kwam hij, samen met zijn vrouw, door een
auto ongeluk om het leven kwam.

Wim Hazeu, die de postume verzamelbundel van
Keekstra inleidde, veronderstelt dat Keekstra, wat
zijn dood betreft, ‘met de genade meegewerkt’
heeft. Het is in elk geval zeker, dat Keekstra op
een griezelig symbolische wijze door zijn tragisch
einde gebiologeerd werd. Reeds jaren tevoren
maakte hij in zijn dagboek aantekeningen over
auto-ongelukken. Zo in 1963: ‘Ik (in een droom)
reed met een grote auto. Ik meende dat het
sneeuwde. Ik wilde niet stoppen... ik sloeg met de
auto over de kop...’ Zijn laatste, niet afgemaakte
gedicht luidt: ‘Misschien kom ik niet weer, geen
mens kan zeggen tot morgen, want de dood kan
dat weerleggen.’
Een vriend en generatiegenoot van Keekstra was
Martin Leopold (pseudoniem voor M. Kloostra),
die zijn schuilnaam uit bewondering voor de grote
Leopold aannam.